Kriebels
Blijf op de hoogte en volg Dominique
29 Februari 2016 | Nederland, Harderwijk
In de zomer van 2015 kreeg ik kriebels. Nee, ik was niet verliefd op een persoon. Ik was verliefd op een nieuw avontuur. Ik heb mijn avontuur nog niet ontmoet, maar dat duurt niet lang meer.
Ik heb vroeger al wel een eerder gefantaseerd over een lange reis maken. De bestemming wisselde nog wel eens. Zou ik dan toch eens naar mijn geboorteland, Zuid Afrika, gaan om daar een jaar rond te reizen. Zelf ervaren hoe het wonen daar is. Kijken of het echt zo slecht is dat velen zeggen. Nee, Zuid Afrika werd het niet. Ik wilde wat nieuws.
Amerika kwam toen langs. Vooral de oostkust trok mij erg aan. Verschillende boeken gekocht van Amerika en inlezen dan maar. Natuur leek erg mooi, genoeg te doen, maar toch was er iets dat mij tegen hield. Nee, Amerika werd het ook niet.
Toen dacht ik aan Australië. Na een nachtje slapen dacht ik nog steeds aan Australië. Toch maar wat meer informatie opgezocht. Met paps en mams er over gehad. Ook zij waren direct enthousiast. Zij hadden nog wel een hoop boeken over Australië liggen. Daar begon het dan. Hoe meer ik las, hoe duidelijker het voor mij werd. Ik zou en moest naar Australië gaan.
Na zo’n besluit te hebben genomen moest er natuurlijk erg veel geregeld worden. Wat ging ik doen met mijn huis? Hoe zat het met mijn werk? Wat waren mijn plannen precies. Al snel plande ik een gesprek met mijn manager. Gelukkig werd het goed ontvangen en zag zij wel mogelijkheden. Ik kon een jaar onbetaald verlof aanvragen. Na een jaar mocht ik dan wel terug keren naar de zelfde groep met de zelfde functie. Beter kon ik het niet wensen.
Nu dat zeker was kon ik verder kijken. Ik moest natuurlijk wel wat sparen. Mijn huisje was te duur om ook nog te kunnen sparen. Mijn lieve paps en mams waren wel bereid om mij weer in huis te nemen. Was ik daar zelf alleen wel klaar voor? Ik had al acht jaar op mijzelf gewoond en nu opeens weer thuis, dat zou een opgave worden. Na duidelijke afspraken ging ik dan in oktober toch echt weer thuis wonen. Doordat ik wist dat het maar voor even zou zijn kon ik er een positieve draai aan geven. Mijn geliefde huisje in de binnenstad hoefde niet lang te wachten totdat er iemand stond te popelen om er in te trekken.
Huisvesting was geregeld, werk was geregeld, nu nog sparen en andere zaken regelen. In januari boekte ik mijn ticket. 19 april 2016 zou niet alleen de dag van mijn 27e verjaardag worden, maar ook de dag dat ik vertrek naar het land waar ik al maanden naar uit kijk. Visum is geregeld. Ik mag gelukkig daar ook wat centjes gaan verdienen. Nu rest het mij nog om een goede tas en slaapzak te regelen.
De spanning begint nu flink toe te nemen. Nog maar een maandje werken en dan trek ik de deur van het werk voor een jaar achter mij dicht. Dan heb ik nog twee weken even laatste dingen voorbereiden voordat een hele uitzwaaicommissie mij dropt ook Schiphol. Ik denk dat ik nu maar alvast wedjes ga leggen wie het eerst gaat huilen bij het afscheid.
Ik heb vroeger al wel een eerder gefantaseerd over een lange reis maken. De bestemming wisselde nog wel eens. Zou ik dan toch eens naar mijn geboorteland, Zuid Afrika, gaan om daar een jaar rond te reizen. Zelf ervaren hoe het wonen daar is. Kijken of het echt zo slecht is dat velen zeggen. Nee, Zuid Afrika werd het niet. Ik wilde wat nieuws.
Amerika kwam toen langs. Vooral de oostkust trok mij erg aan. Verschillende boeken gekocht van Amerika en inlezen dan maar. Natuur leek erg mooi, genoeg te doen, maar toch was er iets dat mij tegen hield. Nee, Amerika werd het ook niet.
Toen dacht ik aan Australië. Na een nachtje slapen dacht ik nog steeds aan Australië. Toch maar wat meer informatie opgezocht. Met paps en mams er over gehad. Ook zij waren direct enthousiast. Zij hadden nog wel een hoop boeken over Australië liggen. Daar begon het dan. Hoe meer ik las, hoe duidelijker het voor mij werd. Ik zou en moest naar Australië gaan.
Na zo’n besluit te hebben genomen moest er natuurlijk erg veel geregeld worden. Wat ging ik doen met mijn huis? Hoe zat het met mijn werk? Wat waren mijn plannen precies. Al snel plande ik een gesprek met mijn manager. Gelukkig werd het goed ontvangen en zag zij wel mogelijkheden. Ik kon een jaar onbetaald verlof aanvragen. Na een jaar mocht ik dan wel terug keren naar de zelfde groep met de zelfde functie. Beter kon ik het niet wensen.
Nu dat zeker was kon ik verder kijken. Ik moest natuurlijk wel wat sparen. Mijn huisje was te duur om ook nog te kunnen sparen. Mijn lieve paps en mams waren wel bereid om mij weer in huis te nemen. Was ik daar zelf alleen wel klaar voor? Ik had al acht jaar op mijzelf gewoond en nu opeens weer thuis, dat zou een opgave worden. Na duidelijke afspraken ging ik dan in oktober toch echt weer thuis wonen. Doordat ik wist dat het maar voor even zou zijn kon ik er een positieve draai aan geven. Mijn geliefde huisje in de binnenstad hoefde niet lang te wachten totdat er iemand stond te popelen om er in te trekken.
Huisvesting was geregeld, werk was geregeld, nu nog sparen en andere zaken regelen. In januari boekte ik mijn ticket. 19 april 2016 zou niet alleen de dag van mijn 27e verjaardag worden, maar ook de dag dat ik vertrek naar het land waar ik al maanden naar uit kijk. Visum is geregeld. Ik mag gelukkig daar ook wat centjes gaan verdienen. Nu rest het mij nog om een goede tas en slaapzak te regelen.
De spanning begint nu flink toe te nemen. Nog maar een maandje werken en dan trek ik de deur van het werk voor een jaar achter mij dicht. Dan heb ik nog twee weken even laatste dingen voorbereiden voordat een hele uitzwaaicommissie mij dropt ook Schiphol. Ik denk dat ik nu maar alvast wedjes ga leggen wie het eerst gaat huilen bij het afscheid.
-
01 Maart 2016 - 08:15
Monique:
Heey zussie,
Ik ga je ontzettend missen, een jaar is toch wel heel erg lang!
Maar ben SUPER trots op je en dat je je droom achter na gaat.
Geniet van elk moment, van de natuur, mensen en alle ervaringen die je gaat beleven.
Ben blij dat je ons allemaal ook op de hoogte gaat houden met reisverslagen (ons allemaal lekker jaloers maken).
Hele dikke kus Mo
ps. Die weddenschap haha.. Mam zal als eerst huilen! ;)
-
02 Maart 2016 - 12:01
Tina Buning:
Mo jij hoef niet te wedden....bij het nadenken over de vertrek van Do begin de tranen spontaan te rollen. Maar Do het is je van harte gegund. Volg je droom. Ga en geniet ervan. Moet asjeblieft geen huizen in de fik steken door spinnen....gewoon weg rennen.
Gewoon heel veel foto's sturen... -
02 Maart 2016 - 13:14
Paula Buning:
Heel spannend en ga ervoor! Een heel fijne reis toegewenst.
We kijken uit naar mooie foto's. -
18 April 2016 - 18:25
Mie:
Lief best vriendinnetje,
Wat ontzettend stoer van je!
Wat ga ik je ontzettend missen en blijf ik maar steeds zeggen: "we Skypen gewoon heel veel". Ga maar lekker genieten en dan wacht ik gewoon totdat je weer terug bent. Want je komt terug hoor!!! -
18 April 2016 - 18:25
Mie:
Lief best vriendinnetje,
Wat ontzettend stoer van je!
Wat ga ik je ontzettend missen en blijf ik maar steeds zeggen: "we Skypen gewoon heel veel". Ga maar lekker genieten en dan wacht ik gewoon totdat je weer terug bent. Want je komt terug hoor!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
